NAD GROBEM
Kiedy stoję w skupieniu nad Matki mej grobem
pełen dumy, szacunku i rozdartej trwogi.
Pytam siebie i krzyży, co obok kucnęły
o los nieśmiertelnych, co pyłem się stali:
Gdzie jest początek i koniec tej drogi,
kiedy nadejdzie dzień tej wielkiej chwały.
Milczą krzyże i groby ogarnięte ciszą
i wiatr, co w topolach zamieszkał na stałe.
Milczy ziemia i chmury, co przynoszą deszcze
i ptaka głosu już dawno nie słyszę
Kogo więc mogę pytać o to jeszcze
Wszystko się zmieniło w niebywałą ciszę.
2 październik 2010
Władysław Panasiuk