Opłatek
Pierwszą gwiazdę już anioł toczy po niebie,
pod obrusem rozkłada zapach łąki siano.
A my zadumani zastygamy w sobie, oczy
wpatrzone w opłatek – słów wyrzekły wiele.
Smutna wigilijna samotnych rozmowa,
a noc taka cicha i święta zarazem,
że zbędne tutaj jakiekolwiek słowa.
Tylko serce się ciągle trwoży i wyrywa,
Jakby chciało coś więcej powiedzieć,
przekazać, tylko oczy wpatrzone w ten
biały opłatek zabłysną kryształem,
co spocznie na licu. Tylko ten smutek
z radością się miesza – jak promień
słońca co gaśnie w księżycu .
Władysław Panasiuk